Hij zei tegen haar, alsof het niets was: “Ik ben benieuwd waar jij nog eens terechtkomt. Dit kan zo niet. Je zult het wel moeten leren. Zo kun je ook niet functioneren in een werkomgeving. Wat voor werk denk je dat je zo kunt doen? Denk je dat je nooit hoeft te vergaderen? Te communiceren?”
Op dat moment viel hij voor haar van zijn voetstuk. En dat stond hij tot op dat moment. Ze had ontzag voor zijn ogenschijnlijke wijsheid, voor alles wat hij wist, wat hij kon vertellen, wat hij was. Ze dacht werkelijk dat hij haar verder kon helpen. Dat hij haar dingen kon leren. Daar was hij toch voor? Ze had ontzag voor hem. Zijn functietitel gaf echter maar een beperkt beeld van hem weer, ontdekte ze nu. Net zoals zij hem een beperkt beeld van haarzelf gaf. Ze kon het niet, bij hem. Ze kon niet praten. Alles kwam er anders uit, terwijl haar gedachten zo helder en zo logisch waren. Zijn manier van praten verwarde haar. Hij zag haar niet. Zijn woorden waren monologen en daar kon ze zich niet in mengen. Hij vuurde. Hij hield haar onder schot en als een kat in het nauw maakte ze rare sprongen. Dus kroop ze in haar schulp.
Daarbinnen in haar schulp echoden de zinnen, zíjn zinnen, over haar bekwaamheid in de toekomst. Ze verzette zich ertegen, want ergens wist ze dat ze wel kon waarvan hij dacht dat het onmogelijk was, maar tegelijkertijd bracht het haar aan het wankelen. Als zo iemand zoiets zei, dan moest er toch twijfel zijn? Hij had zoveel meer mensen zoals zij gezien. Hij had zoveel ervaring. Hij had zijn functie, zijn titel. Hij zat daar niet voor niets. Later zou ze zich nog jaren klein voelen als ze terugdacht aan deze zinnen. Dit volledige gebrek aan vertrouwen dat hij haar had gegeven.
Hij deed zijn best wel, op zijn manier, maar zijn manier maakte de afstand nog groter. Het was op een dag dat ze een afspraak hadden in zijn kantoor. Het was herfst en ze weet nog hoe ze met lood in haar schoenen door de stad liep, naar de grond keek. Naar de klinkers op het plein dat ze overstak. Het plein was omringd door vele bomen en de bladeren bedekten de klinkers grotendeels. Af en toe ontweek ze een regenplas. Het was droog nu. Warm zelfs, voor de tijd van het jaar. Het zonnetje brak door. De lucht voelde vrij. Ze ademde diepe teugen buitenlucht in, moedigde zichzelf aan. De stad was mooi.
De deur van zijn kantoor stond open. Toen ze aan kwam lopen, keek hij net opzij de gang in. Hij stond, achter zijn bureau. Zette zijn bril af, die aan het koordje zou kunnen blijven bungelen, maar die hij desondanks met één hand vasthield. Paperassen lagen voor hem uitgestald en hij wenkte haar. Hij begroette haar met haar naam, enthousiast, luidkeels, alsof zij een goede vriendin was die een glas wijn kwam drinken. Ze had goed aangevoeld dat hij het dit keer over een andere boeg wilde gooien, want hij greep zijn jasje van een stoel en zei, terwijl hij al in de richting van de deur liep: “Kom, we gaan even een wandelingetje maken.”
Ze sjouwde achter hem aan. De stilte was ongemakkelijk. Ze vroeg zich af wat hij van plan was. Waarom gingen ze naar buiten? En waar gingen ze dan naartoe? Eenmaal buiten liepen ze door de fraai aangelegde, eeuwenoude binnentuin van het complex. Hij trakteerde haar op wat wetenswaardigheden van de dingen die ze voorbijgingen. Over de architectuur, de beplanting. Er kwam een houten bankje in zicht. “Zullen we hier even gaan zitten?” vroeg hij terwijl hij plaatsnam. Ze vond het een mooie plek, maar ze ging niet graag naast deze man zitten. Alles in haar zei dat het er op het bankje niet beter op zou worden.
“Je loopt nogal wat vertraging op. Hoe komt dat?” Vuur! Aha, dat was het. Dát kon hij haar niet vragen in zijn kantoor. “Hoe gaat het?” Hij was hun vorige gesprek dus alweer vergeten. Ze had hem al lang laten weten hoe dat kwam en hoe het ging. Het was stil gebleven van zijn kant. Het voetstuk lag nu verbrokkeld in de binnentuin. Ze zag hem voor zich als een standbeeld op een sokkel. Hij viel om. Het hoofd van het lijf. Genadeloos. Ze had gevoelige informatie met hem gedeeld en dat was hij vergeten. Hij deed of hij haar voor het eerst sprak en geen idee had wie ze was.
Hij keek haar onderzoekend aan, maar wachtte haar antwoord niet af. “Ik moet me ook verantwoorden” en vervolgens vlogen de cijfers en percentages haar om de oren. Hij bevestigde haar onzichtbaarheid. In haar hoofd gooide ze grote, zware stenen op het vuur. Het doofde. Het siste nog een beetje na. Het smeulde. Vanaf dit moment wist ze dat ze niet meer tegen hem hoefde te praten. Niet eens proberen. Hij luisterde niet. Hij was bezig met zijn eigen verhaal. Zag haar als een schaakstuk dat hij kon verzetten, ten gunste van zijn eigen spel. Ze weigerde. Ze had het geprobeerd. Ze had zo hard geprobeerd.
